Una volta alla settimana, dopo il lavoro, Jan suona la batteria con un gruppo. Una settimana con un gruppo che si chiama Gods of Fire che però è in procinto di cambiare nome e una settimana con un altro gruppo di nome Black Alley Preachers.
Anche se è stanchissimo dopo una giornata impegnativa, non manca mai all'appuntamento.
Terminata l'Accademia di Belle Arti qui a Roma e dopo un anno di università (Storia dell'Arte) è andato con il suo gruppo, Astaroth, a Los Angeles a cercare fortuna. Hanno suonato in tanti locali ma ad un certo punto si sono divisi e Jan si è trasferito a New York. L'anno scorso però i membri della vecchia band si sono riuniti a L.A. e, con un nuovo cantante, hanno registrato propri brani inediti degli anni ottanta. Una volta stampato il CD è stato spedito a critici e riviste del settore Heavy Metal. Mesi dopo un amico di Jan gli ha spedito una recensione pubblicata a maggio su una rivista olandese. Jan mi ha chiesto di tradurla, il che ho fatto assieme a David. Trascriverò qui l'articolo olandese e la traduzione.
Nel 1985 è uscito il disco cult The long loud silence, una bella prova di speed metal di ispirazione "New Wave of British Heavy Metal". Peccato sia rimasta finora l’unica testimonianza ufficiale.
Sembrava che tutto andasse per il meglio: gli Astaroth dividevano il campo con Metallica, Anthrax, Motörhead e Manowar ed erano una delle più valide band italiche; avevano anche ottenuto un contratto con la Rave On Records.
Quando l’etichetta ha cambiato gestione la band è purtroppo caduta fuori dalla nave. La ricerca di un nuovo contratto li ha portati a LA dove era in atto una rinascita glam metal e sleaze rock. Risultato: nessuno era ansioso di metterli sotto contratto con lo stile da loro rappresentato e momentaneamente si sono arresi. 25 anni dopo i membri originali hanno ripescato da sotto la polvere il materiale scritto a metà anni '80 e scegliendo un titolo appropriato hanno realizzato il nuovo disco. Ascoltando questo recentissimo lavoro ho avuto due impressioni: che non ci sia l’attesa continuità tra il primo disco e questo, e che i pezzi non siano tutti degli anni '80, soprattutto sono assenti elementi speed metal. Solo i pezzi My Sleeping Beauty e Nero's Fire danno l’immagine della velocità di allora. Il frontman originale è stato sostituito da Ace Alexander e il cambiamento è notevole. Gli anni trascorsi hanno fatto si che l’insieme sia più “tranquillo”. Le novità meno favorevoli le ho dette. Le cose positive sono che ci sono ancora vecchi elementi di New Wave of British Heavy Metal a rallegrare il mio vecchio cuore metal.
La moderna produzione offre dieci numeri spigliati strapieni di ritornelli catchy, bel lavoro solista e canto melodioso. La voce di Cattani era adatta ai vecchi numeri ma il nuovo cantante possiede una voce più potente.
Gli interventi solisti sono meno veloci ma di alta qualità. Continua ad avere rilievo il basso di Valerio Principini che contribuisce all’insieme melodioso. Con piacere lascio a riposo il passato e considero The end of silence come un nuovo inizio degli Astaroth e spero che la rinascita non sia di breve durata.
Het Italiaanse Astaroth bracht in 1985 de cult ep The Long Loud Silence uit, een sterk staaltje van NWOBHM geïnspireerde heavy metal/speedmetal. Jammer genoeg bleef het bij deze ene ep… tot nu.
Nochtans leek het toen voor Astaroth allemaal de goede kant uit te gaan. Zo deelde het onder andere de affiche met Metallica, Anthrax, Motörhead en Manowar
en was één van de eerste Italiaanse metalbands die een internationaal
platencontract wist te versieren bij het legendarische Nederlandse label
Rave On Records (die toen ook onder andere Mercyful Fate onder hun hoede hadden).
Met de overname van Rave On Records door Roadrunner viel de band echter uit de boot en de zoektocht naar een nieuw platencontract bracht hun uiteindelijk naar Los Angeles waar ondertussen volop glam metal en sleaze rock aan een opmars bezig was. Resultaat: niemand stond te springen om Astaroth en de stijl die de band vertegenwoordigde te tekenen en het bijltje werd er dus bij neergelegd.
25 jaar later besluiten originele bandleden Saverio Principine, Max Cipicchia en Jan D’Amore de nummers die midden jaren tachtig werden geschreven van onder het stof te halen en krijgt het nieuwe schijfje de zeer toepasselijke titel The End Of Silence mee.
Laat ik maar beginnen met te stellen dat het beluisteren van het “nieuwe” werk mij een tweeledig gevoel heeft bezorgd. Aangezien deze nummers voor de opvolger van de ep waren bestemd verwacht je toch een zekere voortzetting van de bestaande stijl. Ik heb dus het donkerbruin vermoeden dat er serieus werd gesleuteld aan de nummers of zelfs helemaal niet in de jaren tachtig werden geschreven. Zo is vooral het speedmetalelement grotendeels losgelaten en alleen nummers zoals My Sleeping Beauty en Neros Fire geven nog hints naar de snelheid van weleer. Ook origineel frontman Bob Cattani is er niet meer bij, hij werd vervangen door de Amerikaan Ace Alexander en dat maakt toch een serieus verschil in stemgeluid. De jaren hebben dus ook op Astaroth hun werking gehad en het is dus allemaal iets gezapiger geworden.
Tot zover het minder goede nieuws want eigenlijk zal al het vorige mij worst wezen, ik hou namelijk enorm van dit schijfje. Er zijn nog voldoende traditionele (NWOBHM) elementen aanwezig om mijn al iets ouder metalhart te verblijden maar in combinatie met een moderne productie levert dit tien vlotte nummers op boordevol catchy refreinen, mooi soleerwerk en melodieuze zang.
Het ijlere en hogere stemgeluid van Bob Cattani was prima geschikt voor de oude nummers maar nieuwkomer Ace Alexander beschikt dan weer over een krachtige en meer melodieuze zangstem.
Het flitsende soleerwerk heeft ook wel iets in snelheid moeten inboeten maar is niettemin nog altijd van hoge kwaliteit. Vaste waarde is nog steeds het bassspel van Saverio Principine die weer een mooie bijdrage levert aan het melodisch geheel.
Ik laat in dit geval het verleden met plezier rusten en beschouw The End Of Silence als een nieuw begin voor Astaroth en hoop dat de wedergeboorte niet van korte duur zal zijn.
Tracklist :
Met de overname van Rave On Records door Roadrunner viel de band echter uit de boot en de zoektocht naar een nieuw platencontract bracht hun uiteindelijk naar Los Angeles waar ondertussen volop glam metal en sleaze rock aan een opmars bezig was. Resultaat: niemand stond te springen om Astaroth en de stijl die de band vertegenwoordigde te tekenen en het bijltje werd er dus bij neergelegd.
25 jaar later besluiten originele bandleden Saverio Principine, Max Cipicchia en Jan D’Amore de nummers die midden jaren tachtig werden geschreven van onder het stof te halen en krijgt het nieuwe schijfje de zeer toepasselijke titel The End Of Silence mee.
Laat ik maar beginnen met te stellen dat het beluisteren van het “nieuwe” werk mij een tweeledig gevoel heeft bezorgd. Aangezien deze nummers voor de opvolger van de ep waren bestemd verwacht je toch een zekere voortzetting van de bestaande stijl. Ik heb dus het donkerbruin vermoeden dat er serieus werd gesleuteld aan de nummers of zelfs helemaal niet in de jaren tachtig werden geschreven. Zo is vooral het speedmetalelement grotendeels losgelaten en alleen nummers zoals My Sleeping Beauty en Neros Fire geven nog hints naar de snelheid van weleer. Ook origineel frontman Bob Cattani is er niet meer bij, hij werd vervangen door de Amerikaan Ace Alexander en dat maakt toch een serieus verschil in stemgeluid. De jaren hebben dus ook op Astaroth hun werking gehad en het is dus allemaal iets gezapiger geworden.
Tot zover het minder goede nieuws want eigenlijk zal al het vorige mij worst wezen, ik hou namelijk enorm van dit schijfje. Er zijn nog voldoende traditionele (NWOBHM) elementen aanwezig om mijn al iets ouder metalhart te verblijden maar in combinatie met een moderne productie levert dit tien vlotte nummers op boordevol catchy refreinen, mooi soleerwerk en melodieuze zang.
Het ijlere en hogere stemgeluid van Bob Cattani was prima geschikt voor de oude nummers maar nieuwkomer Ace Alexander beschikt dan weer over een krachtige en meer melodieuze zangstem.
Het flitsende soleerwerk heeft ook wel iets in snelheid moeten inboeten maar is niettemin nog altijd van hoge kwaliteit. Vaste waarde is nog steeds het bassspel van Saverio Principine die weer een mooie bijdrage levert aan het melodisch geheel.
Ik laat in dit geval het verleden met plezier rusten en beschouw The End Of Silence als een nieuw begin voor Astaroth en hoop dat de wedergeboorte niet van korte duur zal zijn.
Tracklist :
- My Sleeping Beauty
- Dilemma
- Nero's Fire
- Apocalypse in the Living Room
- The Siren Song
- Dreams Die First
- Stand or Fall Together
- In Spite of Destiny
- Mystic As Tarot
- Chainless Slaves
Nessun commento:
Posta un commento